رتبه بندی فنون تصمیم گیری چندشاخصه madm با استفاده از برخی روش های تصمیم گیری چندمعیاره در محیط فازی و مقایسه آن با رتبه بندی به روش dea

اساس تحقیق در عملیات بر توسعه رویکردهایی برای تصمیم گیری بهینه استوار است[1]. تصمیم گیری چند معیاره mcdm (multi criteria decision making) بیانگر شرایطی است که معیارهای چندگانه اما غالباً متعارض در تصمیم گیری وجود دارند[2]. تصمیم گیری چند معیاره در طول دو دهه اخیر به سرعت در حال رشد و بکارگیری بوده است، یک دلیل برای این امر نیاز محیط های کسب وکار به چنین متدهایی می باشد. mcdm در برگیرنده دو زیر گروه اصلی است: تصمیم گیری چند شاخصه (multi attribute decision making) که در آن فضای تصمیم گسسته می باشد و گزینه های محدودی برای انتخاب وجود دارد و تصمیم گیری با اهداف چندگانه modm (multi objective decision making) که در آن فضای تصمیم پیوسته بوده و گزینه های از پیش تعیین شده ای برای انتخاب وجود ندارد. مدل های madm شناخته شده ترین شاخه تصمیم گیری هاست. این مدل ها دارای تنوع تکنیکی بسیار گسترده ای هستند و این امر به هنگام کاربرد ممکن است سردرگمی تحلیلگر یا کاربر را باعث شود. در این مقاله 13 شاخص به عنوان شاخص های مؤثر در انتخاب مدل مناسب madm در نظر گرفته شده است. در اندازه گیری میزان کارایی این مدل ها به کمک تحلیل پوششی داده ها dea (data envelopment analysis) از این شاخص ها به عنوان ستانده های مدل های کمی تصمیم گیری استفاده شده است. این شاخص ها در ارزیابی و تعیین کارایی 20 متد از متدهای جبرانی madm مورد استفاده واقع شده است. در این ارزیابی از روش topsis (technique for order prefrence by similarity to ideal solution)، saw (simple additive method)، composite programming و electre (elimination et choice translating reality) در بررسی و رتبه بندی متدها و از روش dea به منظور اندازه گیری میزان کارایی این مدل ها استفاده شده است. بر این اساس روش ahp (analytical hierarchy process) به عنوان مناسب ترین و کاراترین، و روش های permutation، median ranking method و mrsبه عنوان نامناسب ترین روش ها و در نهایت روش های mrs و median ranking method به عنوان نا کاراترین روش معرفی شده است.